«دختر کُرد» یکی از معروف‌ترین تابلوهای عباس کاتوزیان است که طرح آن، بارها برای بافت تابلوفرش‌ها استفاده شده و به خانه‌ی بسیاری از ایرانی‌ها راه پیدا کرده است. بیستم مردادماه سالروز تولد این هنرمند نقاش است.
رئالیسم و پرتره، مهم‌ترین سبک‌های کاری عباس کاتوزیان هستند. تابلوهای او سرشار از المان‌های سبک رئال هستند و سوژه‌ها به واقعیت خود بسیار وفادارند. او یکی از پرکارترین نقاشان معاصر است و در طول فعالیت هنری‌اش صدها تابلوی نقاشی با موضوعات مختلف خلق کرد. پرتره‌های مردم کوچه و بازار، سبد میوه و گل‌های زیبا موضوعات اصلی آثار او به‌شمار می‌روند.
او درباره‌ی علاقه‌اش به پرداختن به سوژه‌های ملی در آثارش گفته است: «عشق من ایران و آیین‌ها و سنت‌های این سرزمین کهن است. تاریخ حفظ استقلال این سرزمین را سعی کرده‌ام عاشقانه بر بوم‌های نقاشی‌ام روایت کنم.»
سال 1352 آثار کاتوزیان در کنار تابلوهایی از کمال‌الملک در مجلس شورای ملی به‌نمایش گذاشته شد و بسیار مورد استقبال قرار گرفت. کاتوزیان برپایی این نمایشگاه را یکی از اتفاقات خوب زندگی هنری‌اش می‌دانست. در واقع او تنها هنرمندی بود که آثارش در کنار استادی که در مکتبش آموزش دید و کار کرد، به‌نمایش درآمد و دیده شد.
از نقاشی‌های این هنرمند نمایشگاه‌های متعددی در داخل و خارج از کشور برپا شد. آخرین نمایشگاه آثار او چند روز قبل از درگذشتش در فرهنگسرای نیاوران گشایش یافت. این رویداد، نمایشگاهی شامل 50 سال نقاشی‌های عباس کاتوزیان بود. او که مدت‌ها بود از عرصه‌ی نمایشگاهی دور شده بود، گزیده‌ای از پنج دهه فعالیت هنری خود را در قالب این نمایشگاه روی دیوار برده بود.
چند اثر از او در موزه‌های داخلی و اروپایی از جمله آستان قدس رضوی، موزه بوداپست و موزه سلطنتی اروپا در معرض دید عموم قرار دارد.
احمد مسجدجامعی درباره‌ی کاتوزیان گفته است: «عباس کاتوزیان ده‌ها تابلوی ارزشمند خلق کرده و به‌یادگار گذاشته است که از سرمایه‌های هنر ایران خواهند بود. کاتوزیان قهر را هم با مهربانی تصویر می‌کرد. این هنرمند بزرگ روح و رمز و روانش ایران بود.»
فخرالدین فخرالدینی - عکاس و دوست کاتوزیان - نیز در مراسم تشییع او گفته بود: «کاتوزیان شخصیتی از نظر تکنیک و پرتره‌سازی بود که فکر نمی‌کنم در جامعه کسی مانند او باشد. پرتره‌های او از نظر طراحی، رنگ و کمپوزیسیون منحصربه‌فرد بود. ورزشکار خوبی هم بود؛ هر روز ساعت پنج صبح من را از خواب بیدار می‌کرد تا پیاده‌روی کنیم و این با توجه به کهولت سن او عجیب بود.»
