باد گلوی یک سیاهچاله ممکن است بتواند یکی از اسرار عمیق هسته کهکشانی را حل کند.طراحی سایت
گستره مملو از غبار کهکشان‌های مارپیچی مانند راه شیری همیشه در حال تشکیل ستاره هستند و هر چه غبار بیشتر باشد، ستارگان جدید بیشتری در آنجا شکل می‌گیرند.
اما ستاره‌شناسان دریافتند که به ندرت ستاره‌ای در مرکز کهکشان که اغلب یک سیاهچاله در آن واقع است، شکل می‌گیرد. همچنین در کهکشان‌های بیضوی کوچکتر نیز مقادیر کمی ستاره شکل می‌گیرد.
یک سیاهچاله نسبتا نزدیک به کهکشان راه شیری در فاصله حدود 26 میلیون سال نوری از زمین، شواهدی از یک انفجار بزرگ پرتوی ایکس را نمایش داده که ممکن است غبار شکل‌دهنده ستاره را به کناری رانده باشد.
محققان به بررسی داده‌های رصدخانه مداری پرتوی ایکس چاندرا برای مطالعه کهکشان کوتوله NGC 5195 پرداختند که در حال ادغام با یک کهکشان گردابی درخشان‌تر است. آن‌ها دو کمان پرتوی ایکس را در نزدیکی مرکز کهکشان کوتوله مشاهده کردند که بنظر می‌رسد بقایای دو انفجار بزرگ از سیاهچاله باشند. علاوه بر آن، نمایی از یک تلسکوپ نوری به نمایش منطقه‌ای از گاز سرد هیدروژن در کنار این کمان‌های پرتوی ایکس پرداخته که نشان می‌دهد این انفجارها باعث عقب راندن غبار شده‌اند.
به گفته محققان، غبار و گاز ناشی از برخورد کهکشان با کهکشان گردابی ممکن است از اطراف سیاهچاله رانده شده باشد اما این امر خیلی محتمل نیست. به احتمال بیشتر، سیاهچاله در واقع به مقادیر اضافی زیادی از گرد و غبار که به مسیر آن رانده شده، واکنش نشان داده که منجر به یک "بادگلو" شده است. کمان داخلی پرتوی ایکس یک تا سه میلیون سال زمان برده تا به موقعیت کنونی‌اش گسترش پیدا کند و شکل‌گیری کمان بیرونی نیز سه تا شش میلیون سال زمان برده است.
- ۹۴/۱۰/۱۹